Παντάνασσα,αειπάρθενε, του κόσμου Πλατυτέρα που ευλογείς την ποίμνη σου, Άχραντε νύκτα-μέρα. Η χάρις σου έφτασε ψηλά, σε ουρανού παλάτι κι όποιος σου το ζήτησε, δεν του ΄δώκες φαρμάκι. Καρκίνο πάντα αφάνιζες και έδιωχνες τον πόνο γονατιστός εκλιπαρώ, ευλόγησε με μόνο. Άσε με πλάι στο θρόνο σου, κόρη σε μία άκρη, δες,απ΄ τα χείλη Δόξα [...]![]()
