Όσο κι αν χτυπούσε ο ήλιος τα παραθυρόφυλλα η Αννέτα δεν σηκώνονταν για να του ανοίξει. Τον άκουγε που γρατζουνούσε με τις αχτίδες του τα ερμητικά κλειστά παντζούρια, να βρει μια χαραμάδα, να τρυπώσει στο δωμάτιο. Άδικος κόπος όμως. Εκείνη είχε φροντίσει γι αυτό. Αμπαρωμένη μέσα σε τούτο το δωμάτιο, μέρες τώρα, ζει και ανασαίνει [...]![]()
