Κ ἔγυρ Ἐκεῖνος το άχραντο κεφάλι και ξεψύχησε στο μαύρο το κορμί μου απάνου• άστρα γινήκαν τα καρφιά του μαρτυρίου του, άστραψα Κι από τα χιόνια πιο λευκός τα αιώνια του Λιβάνου. Οι καταφρονεμένοι μ ἀγκαλιάσανε και σα βουνά και σα Θαβώρ υψώθηκαν εμπρός μου• οι δυνατοί του κόσμου με κατάτρεξαν γονάτισα στον ήσκιό [...]![]()
